Vandaag besefte ik het me weer. Wat heb ik toch een bijzondere baan. Op dit moment werk ik in een

Marokkaans gezin. De uitspraak van Wilders stroomt door mijn hoofd en ik merk dat ik boos word, het is niet eerlijk. Dit gezin is werkelijk één van de meest warme gezinnen waar ik ooit geweest ben. Ze zijn ontzettend gastvrij, ik mag, nee moet, alles pakken wat ik wil. Drinken, soep, broodjes, lekkers, ik mag op de bank slapen, ik mag tv kijken, ik mag alles, als ik me maar thuis voel. Hebben een prachtig gezellig huis, willen gewoon volledige zorg, hebben een schat van een kind goed opgevoed en een mooi nieuw mannetje op de wereld gezet waar zowel de moeder als de vader voor zorgt. En dan heb ik het nog niet eens over alle zussen de hele dag over de vloer komen. En dan heb ik het niet over op de bank zitten en om koffie vragen. Ze komen langs met een pannetje soep, maken avondeten klaar. Vanmorgen kwam er weer een andere zus langs met een uitgebreid ontbijt dat ze opruimde en af ging wassen toen we klaar waren waarna ze nog even een ovenschaal in elkaar zette en het oudste kindje meenam zodat de kersverse ouders even konden slapen. De zorg die de buitenlandse gezinnen aan elkaar geven is onbeschrijfelijk en hier zouden de Nederlanders een voorbeeld aan kunnen nemen. Natuurlijk zijn er ook Nederlandse gezinnen die elkaar zo helpen. Maar als ik kijk naar wat ik in mijn werk gezien heb. Tippen de Nederlanders absoluut niet aan bijvoorbeeld de Marokkanen qua ontbijtjes, pannetjes soep en hier en daar een ovenschaal. En dat is in de kraamweek één van de belangrijkste dingen…