Vertelde ik een paar blogs geleden over het leven, en hoe fijn het was dat je mensen om je heen hebt die van je houden, moet ik nu wel iets kwijt over de andere kant van het leven. De dood. Het klinkt heel naar, en dat is het ook. Het is de angst die iedereen wel eens voelt, voor zichzelf of voor iemand waar hij van houd. Ik kan mij niks vreselijker indenken dan het kwijtraken van Chris, mijn maatje, mijn levenspartner, mijn vriend, mijn alles, mijn man. Mijn moeder zei het al toen mijn opa overleed. Voor ons is het erg,  jij bent je opa kwijt, ik mijn vader maar oma? Oma is haar maatje kwijt. Haar man waar ze al jaren mee samenleeft, in een bed slaapt en 4 kinderen mee heeft gekregen. Niemand kent haar beter dan hij. En nu is ze alleen.

De schoonzus van mijn oma, de tante van mijn moeder en onze tante Henny was ziek. Al een tijdje. Maar dat maakt het niet minder pijnlijk. Ze hoorde bij ons en wij hoorden bij haar. We zagen elkaar bij oma als ze samen met haar man langs kwam om hun caravannetje op te halen, schoon te maken of terug te brengen, en dan was het altijd gezellig. We hadden het over politiek, het weer, de familie en alle andere zaken die op dat moment belangrijk waren. Zo herinner ik me een van onze laatste gesprekken nog goed. In de zon, in de tuin bij oma.

Toen ging het al niet goed met haar en we vreesden allemaal voor het onvermijdelijke. Nu het zover is, voel je je leeg. Ik voel mij leeg, een dochter van een tante zegger. Ik kan me dus voorstellen hoe leeg haar man en kinderen zich moeten voelen. Oma had met haar zwager en schoonzus, wat ik met mijn zwagers en schoonzussen heb. Hechte vriendschap en een grote plek in het hart. Oma is verdrietig en wij zijn verdrietig. We voelen nu al de leegte maar bovenal voelen we de drang om er te zijn voor haar man en familie. Daarin zijn wij sterk. De behoefte om te zorgen is groot. Wij zijn samen een. Terwijl ik de kaart lees denk ik aan mijn moeders woorden en besef ik me dat er weer iemand zijn maatje kwijt is.

Veel gelukkige jaren waren we samen

Samen waren we een

Maar nu jij er niet meer bent

Moeten we verder zonder jou

Dus alleen

De tekst op de kaart brengt tranen, tranen bij ons allemaal. Wat eens zo gewoon was, is er nu niet meer. Neem niks en niemand voor lief. Zeg mensen dat je van ze houd.

Zing, vecht, huil, bid, lach, werk en bewonder.

Geniet van het leven, want dat deed tante Henny ook.