Een moeder, een dochter, een vader, een zoon. Een kleinkind of je beste vriendin. Bij het inbeelden van de gevoelens, die een dierbare verliezen bij zo’n ramp, in je oproepen voel ik me vreselijk. Wat voel je als je hoort dat je beste vriendin er niet meer is? Wat voel je als je partner overlijd en je op tv ziet dat zijn trouwring van zijn dode vinger af wordt gestolen? De woorden van Timmermans raakten me diep. Nederland is in de rouw…
Je denkt terug aan je eigen verlies, aan het verlies van dierbaren van jouw dierbaren. En hoe sterk ze eigenlijk zijn. Ik denk na over hoe sterk ik zou zijn. Heb ik alles uit het leven gehaald? Zijn er mensen die alles uit het leven halen? Ik vind dat je dat zou moeten doen, maar ik doe het zelf ook niet.
‘Zullen we vanavond uit eten?’ ‘Nee ik ben moe, ik wil op de bank hangen.’ ‘Zullen we vanavond naar onze vrienden in Brabant rijden om ze te verrassen?’ ‘Nee dit is mijn enige vrije dag.’ Krijg je juist geen energie van dit soort dingen? Je zou moeten leven alsof het de laatste dag is. Je zou de mensen van wie je houdt vaker moeten opzoeken.
Want zoals iedereen weet… er komt een dag, en dan is het te laat.
