Ze zijn groot, ontzettend groot. Chris blijmakend groot. Auw m’n borsten doen pijn. Ik heb een keuze moeten maken die me pijn doet. Pijn in mijn borst, pijn in mijn hoofd maar vooral pijn in mijn hart. Ik heb koker visie zeggen ze… minstens een half jaar borstvoeding geven, liever 9 maanden. Hoe ik me voel als dat niet gelukt is? Vreselijk… ik voel me vreselijk.
Juna viel af. Meer dan 7% in de eerste week. Dat mag. Tongriem geknipt, lipbandje geknipt, tepelhoedjes, kolven, bij voeden, spruw en ga zo maar door. Één en al ellende maar ik wou niet opgeven. Mijn kind zou hoe dan ook borstvoeding krijgen, daar ging ik voor. Na 3 weken had ik haar eindelijk aan de borst. En zat ze eindelijk op geboortegewicht. 3 hele weken had ze daar de tijd voor. Jeetje wat duurde dat lang. Dit had ik in mijn werk nog niet meegemaakt. Zal wel iets te maken hebben met haar hoge (4980) geboortegewicht… ze groeide zeer langzaam. Juna deed het goed. Plaste goed, was helder, sliep goed, tevreden lief meisje dat goed doorsliep. Groei ging nog steeds niet lekker. In overleg met consultatie bureau mocht Juna niet langer dan 10 uur slapen ’s nachts. Zeer zielig om haar eerder wakker te maken maar noodzakelijk dus helemaal prima natuurlijk.
Als kraamverzorgster heb je natuurlijk zelf een weegschaal in huis. Zeer gevaarlijk want vaak wint de nieuwsgierigheid het van het verstand. Want wat adviseer ik de gezinnen? Kijk naar je kind en niet naar de weegschaal. Als ze helder, tevreden zijn en goed plassen zijn zorgen niet nodig. En wat deed ik zelf? Bah wat maakte ik mij zorgen. Juna groeide zo langzaam… Veel contact met mijn lactatiekundige gehad (heldin!) vaak gerust gesteld. Veel tips gehad. Vaak kolven, ontspannen, ontspannen, ontspannen… Juna was nog steeds vrolijk en mama ook totdat ik haar twee weken geleden ging wegen.
Afgevallen… oh nee, hoe kan dit nu? Direct lactatiekundige gebeld. (direct als in direct na een uur huilen) advies: boezemvriendjes slikken, clusterkolven, vaak aanleggen. Komt wel goed. Oké ook hier ging ik nog mee aan de slag. Ik was moe… heel moe maar ik moest dit doen. Stress, stress en nog eens stress. Ook Juna werd ontevreden en ik ging bij voeden. Hele dag aan de borst en flesjes als ze echt niet genoeg had. Mijn vriezer voorraad slinkte en dat deed ook al pijn. Maar na 3 dagen was ze 30 gram gegroeid. Dit ging de goeie kant op. ze had flink geclusterd dus nu moest het goed komen. Ik was ook ontspannen en we gingen een weekend naar België. Geen flesjes mee, gewoon lekker voeden op verzoek. Dit ging prima. Juna was weer vrolijk en ik had het vertrouwen weer helemaal terug! Tot die maandag ochtend…
Vol enthousiasme legde ik Juna die maandag ochtend op de weegschaal… Nog eens 80 gram afgevallen. Hoe kan dit nou!? Weer contact met de lactatiekundige. Extra voeding geven ’s avonds of ’s nachts. Juna haar mama trekt dit niet en dus geeft papa haar laat nog een flesje. Dinsdag weer naar het consultatiebureau waar ook gezegd wordt dat er inderdaad meer melk bij gegeven moet worden. En daarna de woorden: ‘maar ik ga haar nu geen prikjes geven want dat durf ik niet aan’ BAM die kwam binnen. Die woorden deden zo veel pijn. Wat doe ik mijn kind aan? Het gevoel is zo dubbel. Omdat ik per se borstvoeding wil geven valt mijn kind af. Maar ze heeft dit toch nodig? Dit is toch beter dan kunstvoeding? Aan de ene kant doe ik haar te kort met kunstvoeding en aan de andere kant doe ik haar nu dus kennelijk ook te kort. Dit voelt als kiezen tussen twee kwaden. Ik voel me in een hoek gedreven. Ik kan dit niet langer volhouden. Het is niet anders. Kunstvoeding it is…
Ik heb nooit rare gevoelens bij mensen die kiezen voor kunstvoeding maar terwijl ik een pak kunstvoeding in mijn mandje leg en naar de kassa loop moet ik mijn best doen om niet in huilen uit te barstten. Ik kijk naar Juna die naar me lacht in de kinderwagen. Ze kijkt me aan en wil zeggen: ‘het is goed mama’ maar waarom voelt het dan zo fout?
Ik heb het moeilijk… heel moeilijk. Een flesje geven doet pijn. Kon ik haar maar mijn borst geven. Dit voelt niet goed. Het zal moeten wennen. Ik moet hier even door. Een kennis vertelde me hoe dit komt. Ons lichaam is gemaakt om borstvoeding gegeven en je hersens doen hun best om dit door te zetten. Dus als jij besluit om te stoppen zegt je gevoel: ‘NEE NEE NEE DOE HET NIET’ ze heeft gelijk. Zo voelt het ook. Maar alles voor ons lieve kleine vrolijke meisje, die als mij de tranen over mijn wangen lopen haar hoofdje in het holletje tussen mijn nek en mijn schouder legt. Volgens mij heeft ze het me vergeven…
