Ik schrijf dit omdat ik andere moeders wil laten weten dat ze niet de enige zijn. Dat elke moeder het beste wil voor haar kleintje en dat dit soms zo ontzettend moeilijk is. Dat je onzeker wordt gemaakt/ bent. Omdat je gewoon het beste wilt. Je wilt de leukste, de knapste, de gezelligste moeder zijn. De aller aller beste. Je kind moet gezond leven en het leuk hebben.
En ik besef me dat dit mijn zoveelste blog is over voeding, snoep of te dik zijn, ik zal dit als de laatste bestempelen.
Ons kleine meisje kwam twee jaar geleden ter wereld. Ze was maarliefst 5 kilo! Ik was niet veel aangekomen in de zwangerschap en had geen diabetes. Ze is natuurlijk geboren zonder gedoe.
Ik ben nu zwanger van ons tweede kindje. Uit mijn suikertest kwam gelukkig dat ik geen zwangerschapsdiabetes heb. Bij de verloskundige konden ze de laatste keer al wel voelen dat dit kindje iets groter is dan gemiddeld. Zaterdag hebben we onze eerste groei echo.
Al mijn hele leven ben ik bezig met gewicht. Dieet hier, dieet daar. Volgens het zogenaamde BMI ben ik altijd al iets te zwaar geweest. Ik heb mezelf nooit als heel erg dik gezien maar altijd wel net even wat zwaarder dan klasgenootjes en vriendinnetjes. En dat is niet leuk. Het was altijd hetgeen waar ik mee werd gepest. Niet dat ik daar nou zo’n complex aan over heb gehouden naar mijn idee, maar dat is iets wat ik niet wil voor mijn kind.
Zoals velen van jullie weten is Chris een mooie slanke man. Juna heeft haar omvang tot nu toe dus niet van Chris.
Een paar maanden geleden kwam het bericht op het consultatie bureau dat onze lieve prachtige Juna extreme obesitas heeft. Terwijl ik dit schrijf rollen de tranen weer over mijn wangen. Er werd verder nergens naar gevraagd, alleen dat ze ons over een half jaar weer wilden zien en als het dan niet verbeterd was ze ons gingen door verwijzen naar een dietist.
Gesproken met Chris, mijn moeder en vriendinnen besloten we niet af te wachten en ons direct door te laten verwijzen. Als we iets fout doen willen we toch niet een half jaar door gaan met fout doen?
Ivm mijn verleden en mijn niet super slanke bouw zijn wij vanaf de geboorte bezig met gezonde voeding voor Juna. Ze kreeg zo lang mogelijk borstvoeding, we maakten alles zelf, geen potjes, fruit en gezonde tussendoortjes en water. Geen zoet beleg, geen snoep en ga zo maar door. Sommige mensen in onze omgeving vonden het soms wat overdreven maar we wilden haar gewoon aanleren dat dit normaal is.
Hoe kan onze lieve Juna obesitas hebben ontwikkeld? Niet door voeding, dat weet ik zeker. Bij de dietist merk ik dat ik steeds meer mijn voeten in het zand ga zetten. Ze bedoeld het ongetwijfeld goed en geeft alleen maar adviezen maar ik word er steeds verdrietiger van. Ik zou willen dat ze ons beter kenden. Dat ik me niet steeds zit te verdedigen daar. Juna heeft een trampoline waar ze de hele dag op zit, ze heeft een loopfiets. Ze rent niet rond zoals haar neefje nee. De dietist benoemd dat het een rustig meisje is dat zich rustig beweegt. Wat kunnen wij daar aan doen? Het is een rustig kind… als er genoemd wordt dat we achter haar aan moeten rennen en voetballen in de tuin voel ik me een enorm slechte moeder. Denkt ze dat we dit nooit doen? Dat we Juna de hele dag op een kleedje in de tuin zetten met een goed boek? We doen allemaal leuke dingen met haar. Ze kan volop spelen en doet dat ook. Juna rent niet nee, Juna loopt… sorry daarvoor.
Als ik zeg dat ik denk dat ze in het begin verkeerd gemeten is in lengte waardoor haar BMI hoger was wordt er genoemd dat het feit blijft dat ze nu nog in de lijn: ‘overgewicht’ zit. Ik wil liever niet weer heen maar heb toch weer een nieuwe afspraak gemaakt. Heb het ook genoemd. De lijn gaat sinds we daar zijn naar beneden. Misschien volgens haar omdat we nu ineens gezonde voeding geven. Volgens mij omdat ze gewoon groeit in lengte. Ze is nog niet afgevallen in gewicht. Haar lengte wordt steeds iets meer waardoor haar bmi naar beneden gaat. Wat we hebben veranderd? We geven haar nu roomboter ipv halvarine omdat ze wel wat meer vetten kon gebruiken. Dat was een goede tip. En op de opvang krijgt ze nu ook water en geen ranja meer. Wij dachten dat dat alleen op de opvang wel kon, net als de andere kindjes. Maar dat kan dus niet. Wij doen het goed, dat weet ik in theorie wel. Maar toch voel ik me slecht. Als een kind bij de geboorte al zo veel zwaarder is dan gemiddeld… hoe krijg je dat dan in twee jaar naar lagere lijnen? Hoe moet dat straks als ze ouder wordt en ze bij vriendinnetjes speelt? Ik heb nu al de grootste moeite om op feestjes en in winkels snoep af te slaan. En je wilt niet weten hoe mensen dan naar je kijken… alsof het belachelijk is dat je liever niet hebt dat je kind van twee een snoepje krijgt.
Dit kindje wordt waarschijnlijk weer groot en zullen we op precies dezelfde manier te eten geven als Juna. Daar staan we namelijk achter en we weten zeker dat dit goed is.
Hoe meer ik typ hoe meer ik denk wat wil ik hiermee zeggen? Ik wil mijn verhaal gewoon heel graag kwijt. Ik wil dat mensen weten waarom ik zo moeilijk doe over snoep wat niet nodig is. Ik vind het moeilijk om te zeggen dat Juna te zwaar is omdat het voelt alsof dat mijn schuld is. En ik dat sowieso niet wil benoemen waar ze bij is. Ze mag zichzelf prachtig vinden want dat is ze.
Ik hoop dat dit bericht massaal gedeeld wordt door moeders. En dat verschillende mensen er iets uit op kunnen pikken. Dat een snoepje aanbieden niet nodig is. Een glas water prima is. Dat het heel erg kwetsend kan zijn om tegen een moeder te zeggen over haar kindje: ‘zo die ziet er goed uit’ of achter m’n rug om: ‘die dochter van Lianne en Chris is ook een flinke meid’
Je kunt niet oordelen zonder een verhaal te kennen. Juna is wat zwaarder door aanleg wat ze van haar moeder heeft. Ik had haar dit willen besparen maar helaas.
Ik ga proberen me niet meer schuldig te voelen als ze een flesje appelsap krijgt bij een restaurant of als we een keer naar mac donalds gaan. Want dat is wat er nu gebeurd. Door al die mooie lijnen en BMi van tegenwoordig waar niet iedereen ‘in past’
