Al vanaf een jaar of twee wist je het, je wilde moeder worden. Er werd met poppen gespeeld. Het vak kraamverzorgster werd gekozen en er was een bijbaan bij de prenatal. Alles om in de buurt te zijn van zwangeren en hun pasgeborenen. Op straat had je wel een nek hernia op kunnen lopen door het omkijken naar iedere zwangere of kinderwagen. Hier was je voor geboren. Dit wilde je. In verband met een onregelmatige cyclus vertelde de huisarts dat je 50% minder kans had om zwanger te worden. Dat was even schrikken. Nog meer schrikken was het toen twee maanden na de bruiloft al bleek dat je zwanger was! Blijdschap, schrikken, onwerkelijk, bizar. Op deze roze wolk had je gewacht. Nog geen week later begon het. Wat was je anders dan normaal, je voelde je niet helemaal lekker. Misselijk, dat hoorde erbij toch? Met een emmer in de auto op weg naar België op vakantie. De ergste vakantie ooit. Wat was je ziek. Eenmaal thuis met een emmer en pillen op de bank. Dag in dag uit voor 10 weken lang, zou dit ooit weer over gaan?
Wat een veranderingen in je lichaam. Ik herkende mezelf niet meer. Zelfs Chris, mijn vrolijke, fantastische man. Chris, die nooit boos of chagrijnig is, kon me wel schieten. Dit was een geweldige relatie test waaraan ik twijfelde of we die 9 maanden vol gingen houden. Nooit geweten dat je hormonen je zo kunnen veranderen. Niet alleen lichamelijk, maar ook geestelijk. Jaren had ik gefantaseerd over zwanger zijn. Zo vaak tegen Chris gezegd dat als het ooit zover was ik de gelukkigste vrouw op aarde zou zijn. Hoe kon het nou dat ik dit niet zo voelde? Achteraf gezien was het logisch… kotsen en kotsen en nog eens kotsen. Amper van de bank naar de wc kunnen lopen en geen gezelligheid in je relatie. Niet kunnen werken. Hier word je ook niet blij van. Toch voel je je schuldig. Je hebt een baby in je buik waar je in theorie wel blij mee bent maar dit gewoon niet voelt.
Op den duur begin je te scannen. Bij de één die vraagt: ‘hoe gaat het?’ lieg je gewoon en zeg je: ‘prima’ bij de andere vertel je eerlijk hoe het zit. Waarop altijd een antwoord komt als: ‘het is voor een goed doel’ of ‘je weet waar je het voor doet.’ Gelijk hebben ze hoor, wat moeten ze anders zeggen? Maar irritant is het wel. Je moet ervan genieten joh! Ja dat weet ik, ik voel me al schuldig genoeg dat ik dat niet kan, maar daar kan ik zelf niks aan doen. Vergelijk het met de griep. Dan denk je ook niet joepie lekker de hele dag in bed liggen en niet aan het werk, wat fijn dat ik de griep heb.
Na 16 weken ging het eindelijk wat beter en kon ik zelfs naar de winkel zonder te staan kokhalzen boven de koeling. Wat een waardering voor ‘normaal’ eten krijg je hiervan. Bij de verloskundige bleek dat ik zwangerschapsischias had. Joepie! Nog een kwaal erbij. Mijn ruggenwervel wordt week en gaat bewegen waardoor er een zenuw afgekneld wordt die pijn geeft in mijn rug en benen. Fantastisch! Om de dag 3 uurtjes werken is nu de max maar wat voel ik me blij. De kindjes die ik verzorg vind ik schattiger dan ooit en ik kan niet geloven dat ik er ook één bij me draag! De zwarte wolk begint langzaam roze te kleuren en al kan ik niet veel en heb ik met lopen, zitten en liggen veel pijn. Dit 10 keer liever dan misselijk zijn. Ik wordt weer een beetje mijn vrolijke zelf en dat werd wel tijd. Na 20 weken zwangerschap weet ik dat ik rustig aan moet doen, kan ik genieten van baby spullen kopen en probeer ik niet teveel te zeuren over mijn pijntjes. Ik voel getrappel in mijn buik en daar krijg ik een grote glimlach van op mijn gezicht.
De volgende 20 weken houd ik wel vol maar ik ga toch lekker zeggen dat ik blij ben als ons kindje geboren is en mijn lichaam weer kan herstellen. En mensen die vinden dat ik moet genieten… ik doe mijn best, echt waar.
