De geboorte van Jip!
Hij is inmiddels al 6 weekjes! M’n kleine bolletje… het voelt zo kort geleden dat ik met een bolle buik in m’n favoriete stoel zat na te denken over hoe het zou zijn met 3 kindjes en of ik me nou zou laten inleiden of niet… wat ben ik dankbaar dat dat al 6 weken geleden is en dat ik zelf nog keuzes heb mogen maken over bijvoorbeeld het aantal mensen bij mijn bevalling. Want nu zijn de maatregelen rondom het virus enorm streng! (logisch, maar wat ingrijpend voor sommige mensen…)
Na gesprekken in het ziekenhuis en met de verloskundige over onze twijfels om in te leiden hebben we na lang wikken en wegen toch besloten ervoor te gaan en niet langer af te wachten… Na twee meisjes van 5 kilo waren we bang dat dit jongetje nog groter zou worden. En ook al had onze eigen verloskundige er alle vertrouwen in… wij hadden dat niet. En daarnaast kon ik geen stap meer zetten en had ik enorm veel pijn. Dus het was zo verleidelijk… maar wat als ik spijt kreeg.. de geboorte van Pleun thuis was zo magisch en geweldig mooi. Wat als dit vreselijk medisch werd en ik spijt kreeg? Toen de knoop eenmaal was doorgehakt stond ik erachter. Chris die al weken vond dat we voor de inleiding moesten gaan was er ook klaar voor… kom maar op met die bevalling!
Na 2 ziekenhuisbezoeken was vrijdag 31 januari dan echt de dag. Ik en mijn lichaam waren klaar om ingeleid te worden. We melden ons om 6.45 op de verloskamers en konden ons klaar maken op verloskamer 5. Heel apart dit… je moet je omkleden en ik legde de kleertjes vast in het bedje dat er stond… Chris installeerde zich uiterst relaxed (die jongen is niet van slag te krijgen) op een chille stoel en ging wat dingen voor zn werk doen. Ik dacht alleen maar, hemel ik kan niet meer terug en we krijgen vandaag onze baby! My god!
M’n vliezen werden gebroken en ik kreeg een infuus. Ik besloot maar te proberen Chris zn instelling aan te nemen en ging serie kijken. Af en toe kwam er iemand binnen die m’n infuus weer wat opschroefde en er kwamen zelfs wat bekenden bij me kijken! Zo leuk van gewerkt hebben in de kraamzorg dat ik daar zoveel mensen ken. Daardoor had ik ook een verloskundige die ik al kende. Heel fijn!
Rond 10:00 begon het wat te komen. Rond half 11 werden m’n twee vriendinnen die bij de bevalling zouden zijn gebeld en om 13.45 werd Jip al geboren! Een kwartier voor die tijd constateerde de verloskundige 6 cm nadat ik had gezegd dat ik dacht 10 te hebben. SAY WHAT? 6 cm? Zijn ze gek? Dit hou ik niet meer vol! Na een kort wandelingetje uit het bevalbad waar ik in zat en een paar weeën staand bij het bed wilde ik het bad weer in en riep ik dat ze de verloskundige moesten halen! HIJ KWAM ER NU AAN! De verloskundige deed nog een poging om te zeggen dat ik toch echt moest zuchten (ik had immers nog maar 6 cm) maar toen ik riep dat ze het hoofd al kon zien trok ze snel haar handschoenen aan. Bij Juna en Pleun zaten bij beide na de geboorte van het hoofdje de schouders vast. We verwachten dit nu weer en hadden hier afspraken over gemaakt. We hoopten dit te voorkomen door de inleiding bij 38 week en de verloskundige had er kennelijk vertrouwen in want die zei nee hoor duw maar mee. Hopla binnen mum van tijd zwom Jip in het badje 😊 En hij was toch klein!!! Tenminste voor ons… 4025 gram. Een kilo lichter dan Juna en Pleun! Zijn pakjes waren dan ook allemaal te groot want hier hadden we niet op gerekend.
Al was het heel anders dan de geboorte van Pleun thuis, we kijken er super goed op terug. Wat fijn dat er niet aan Jip getrokken hoefde te worden. Helaas waren zn suikers veel te laag dus moesten we een nacht blijven. De volgende dag mochten we rond de middag naar huis en daar kon het genieten beginnen! Wat voelde ik me anders dan bij Juna en Pleun. Ik heb meerdere keren gezegd dat ik echt op een roze wolk zat… maar toen…
Het leed dat borstvoeding heet. Man man… het kan zo mooi zijn. Na 2 ‘mislukkingen’ qua borstvoeding, jaren lange ervaring in de kraamzorg en nu ook nog een opleiding tot borstvoedingscoach die ik met super cijfers gewoon in 1x heb behaald dacht ik werkelijk 3x is scheepsrecht en nu gaat het gewoon lukken. De eerste dagen ging het top… totdat ik pijn kreeg… KAK weer spruw… alles kapot, bloed stroomde eruit maar ik zette door. De kraamzorg was trots, ik was trots, de lactatiekundige was trots… we kregen medicijnen en dat moest het verbeteren maar na 1,5 week elke 3 uur voeden was ik op… na dagen geen traan te hebben gelaten kon ik alleen nog maar huilen en was ik bang voor Jip… bang als hij wakker werd. Ik moest er werkelijk niet meer aan denken om hem vast te houden en heb een paar keer tegen Chris moeten zeggen pak hem alsjeblieft aan! Dit kon zo niet langer… we gaan kolven… na nog eens 1,5 week elke 3 uur kolven en af en toe proberen aan te leggen zagen we er geen positief eind meer aan komen… de spruw leek maar niet te herstellen… ik had al 3 verschillende middeltjes gebruikt… en we kregen steeds meer het vermoeden dat er meer aan de hand was… Jip was er inmiddels ook klaar mee en werd zo boos als hij eraan moest… het was klaar… ik ging afbouwen. Zelfs met kolven begon het inmiddels pijn te doen. Ik had er al eerder over gelezen en ook in de opleiding was het aan bod gekomen.. het syndroom van renaud… vaatkramp in uiteinden van je lichaam. Dit heb ik aan handen en voeten. Als het koud is worden m’n vingers en tenen helemaal wit en daarna blauw/paars wat een vervelend gevoel heeft. Kennelijk kun je dit ook aan je tepels hebben. Moi wat doet dat zeer. Ik ben ervan overtuigd dat het voeden niet was gelukt en denk dat ik er ook niet eens meer aan zou beginnen als ik het over mocht doen… 3x zo m’n best gedaan en tot het uiterste gegaan.. kennelijk is mijn lichaam hier niet geschikt voor… en terwijl ik dit typ voelt het alsof ik me verdedig ofzo… wat onzin is maar na Juna en Pleun heb ik er nog zo lang last van gehad. Dat gaat nu beter gelukkig. Hij heeft 4 weken moedermelk gehad en ik weet dat ik er echt alles aan heb gedaan.
En wat genieten we nu van onze kleine Jip. Hij is nu pas zo groot als de meiden bij de geboorte. Wat een klein bolletje. En het is niet te geloven hoe makkelijk hij is. Juna en Pleun waren geen moeilijke baby’s maar huilden wel veel meer. Jip huilt alleen als er wat is… Hij heeft nu een tijdje wat meer last van kramp maar als hij getroost is wil hij prima weer in z’n bedje slapen. We knuffelen hem helemaal plat. We hadden ons voorbereid op heftige tijden met drie kinderen maar zo hoeft het dus niet te zijn. Het voelt echt alsof we Jip er ‘zo even bij doen” zoals je soms wel eens hoort. Juna en Pleun vreten hem bijna op van schattigheid en kunnen ook goed even wachten als wij even met Jip bezig zijn.
Ik ben zo blij dat ik nu eindelijk zijn prachtige naam mag zeggen. Bij Pleun wisten we het geslacht niet en dat zou al een Jip zijn als het een jongen was. Ja hoor eindelijk onze Jip haha. We hebben er even op moeten wachten en wat waren het een zware 9 maanden… wat ben ik trots op mijn lichaam… ontzettend afzien maar na een dag of 10 gewoon weer fit! Ik kan weer lopen, wandelen… mijn lichaam heeft 3x een mooi kindje gemaakt dat gezond is. Daar ben ik ontzettend trots op.
Nou een heel verhaal… wat fijn om dit even van me af te schrijven. En ookal zijn de foto’s en de berichten altijd zo leuk. Ook wij gaan dus wel eens door een diep dal… En mij gaat ook niet alles voor de wind. Al voelt dat vandaag, ondanks de Corona, met een baby aan de kunstvoeding, wel zo… Ik ben een hele gelukkig mama van drie prachtige kindjes <3
