Een nieuwe fase.

Iemand zei tegen me dat ik er een blog over moest schrijven en dat ik ging huilen in de auto. Dat viel mee gelukkig. De maxi cosi is de deur uit. Juna zit in een geavanceerde autostoel. En wat kijkt ze blij en trots! Maxi cosi eruit is toch wel een dingetje… M’n baby zat daar in. Ik heb erop gehangen met m’n arm in de auto zodat ze op m’n pink kon zuigen. Ik heb er tegen gevloekt omdat ik hem niet van m’n buggaboo af kreeg. Ik heb Chris 300 keer gezegd dat die stang omhoog moet tijdens het rijden omdat het anders niet safe is. Ik heb hem gewassen. Ik heb haar lekker ingepakt met een dekentje. In de winter een voetenzak waar we haar helemaal als een klein coconnetje in konden leggen. Me een breuk getild, hem heen en weer gewiebeld op de grond. Rijstwafel korrels eruit geveegd. Nou ja, een hoop herinneringen aan onze maxi cosi. Zo lang mogelijk achterwaarts vervoeren is het advies. Ik voel me wel een klein beetje slecht maar toch heb ik dit advies niet aangenomen. Juna was er klaar mee. Ze wilde zitten in die stoel en gilde daarom als ze erin moest. Nou is dat niet de reden. Ik ben de baas, Juna niet. Maar dat gesleep, de ergernis aan die wagen, het zware kind erin zetten met een onmogelijke draai. Ik was er klaar mee, Juna was er klaar mee. Papa iets minder maar die mag hem prima nog gebruiken natuurlijk. Gister zat Juna bij mij voor het eerst vooruit te kijken. Een tikkie verbaasd dat ze ineens van alles ziet. Maar heel schattig. Dat wel. Volgens de fabrikant die een zeer veilige stoel moet maken om hem te mogen verkopen mag een kind hier vanaf 9 maanden in. Als het onveilig was mocht dat niet toch? En Juna is 10,5 maanden nu. Wat mij betreft is het prima… Welkom nieuwe fase!