Het is lang, lang geleden… Om precies te zijn een jaar. Een jaar met veel veranderingen. En heel veel drukte! Ik mis het schrijven enorm maar toch nu pas de computer open geklapt en tijd gemaakt… er zijn de afgelopen maand 2 hele lieve mensen overleden. De ouders en opa en oma van vrienden van ons. Toen ik daar zat, en alle mooie verhalen hoorde over hun leven wilde ik iets schrijven. Schrijven over opa en oma Cazemier en schrijven over ons. Deze opa en oma hebben altijd een speciaal plekje gehad… bij hun eigen familie maar ook bij mij… hier in het noorden gingen we wel eens langs maar we zagen ze vooral in Vessem bij feesten en partijen. Of gewoon, zomaar, omdat we beide toevallig aan kwamen waaien. Opa Cazemier had helemaal m’n hart veroverd. Ik weet eigenlijk niet waarom maar het was zo’n ontzettend lieve man… opa zijn zicht werd met de jaren minder en het was dan ook fijn om z’n hand even te pakken. Dan zei die wie hebben we hier. Ik ben het, Lianne, van Dina. En dan wist hij het. Die grote zachte handen… met zo’n lekker zacht rimpelig velletje. Opa zag dan misschien niet veel maar je zag hem luisteren en genieten van alles om hem heen. Ik vond het altijd zo gezellig met hem. Met als toppunt de trouw feesten… Waar hij aan de hand van zijn vrouw werd meegenomen naar de dansvloer en ze dansten samen. Zo liefdevol. Hier kwam ook een foto van voorbij op de uitvaart en de warme herinneringen kwamen weer naar boven. Hier had ik ook de hele avond foto’s van staan maken. Zo mooi om te zien. Zo oud en nog zo gek op elkaar…
Ik dacht direct zo wil ik ook oud worden. Zo wil ik met mijn man staan dansen op de bruiloften van onze kinderen en kleinkinderen. Zo lief wil ik blijven naar iedereen en naar mijn partner. Ons leven vliegt aan ons voorbij. Pleun is al 1 jaar… alles lijkt zo kort geleden. We gingen trouwen, zo spannend en leuk! Ik was voor de eerste keer zwanger! Juna keek eindeloos de Winnie de Pooh lollifanten film terwijl ik plat lag op een bed in de kamer, 9 maanden te wachten op ons 2e kind. En hoewel er geen einde aan leek te komen is het nu alweer een jaar geleden. Die mooie geboorte, Juna als trotse zus. Pleun haar opname in het ziekenhuis, Een nieuwe baan, Juna wordt 3. Een prachtige vakantie, Pleun wordt 1! We gaan maar door en plannen onze agenda’s vol. Vaak wel met leuke dingen maar ik merk dat het als een razende gaat. De dagen, de weken.
Zondag was zo fijn… Pleun sliep en het regende een beetje. Juna en ik zaten te tekenen en ik stelde voor om naar buiten te gaan en in de plassen te stampen. Juna haar ogen fonkelden. Jaaaaaa! Beide heel blij stampten we in alle plassen. We deden wedstrijdjes over de bruggen en gooiden kleine besjes naar de eenden, ‘omdat we het brood zijn vergeten mama.’ Ik moest Juna pakken en dan dat kleine schaterlachje en die tandjes als ik haar door de lucht gooide. Dan voel ik me zo enorm gelukkig! Dan denk ik ook direct waarom doe ik dit niet vaker? Omdat ik elke dag zo veel te doen heb voor m’n gevoel. Ik neem me direct voor het toch echt vaker te doen. Om het feest compleet te maken stel ik voor thuis samen in het grote nieuwe bad te gaan. We bedenken een spelletje met visjes vangen en Juna giert het uit. Pleun wordt wakker en komt er ook bij in. We maken hoedjes met schuim en baarden en Juna laat zien hoe lang ze onder water kan net als Ize. Mijn 2 meiden wat ben ik trots… En als ik Chris lachend zie staan in de deuropening denk ik konden we dit moment en gevoel maar voor altijd vasthouden… Maar het is alweer dinsdag, we hebben gister alweer gewerkt en vanmorgen naar oma gefietst. Boodschappen gedaan. Ik heb 3x billen geveegd omdat Juna me riep en het zogenaamd niet alleen kon… Ik heb de zandbak open gemaakt, een fietsje uit de schuur gepakt, dingen voor m’n werk gedaan, 4 wassen gedraaid, gestofzuigd, eten klaagemaakt, 6x brood gesmeerd. 4 melkjes opgewarmd… en zoveel meer. Net als alle andere moeders van jonge kinderen. Maar ik denk even aan de dansende opa en oma. En als Chris vanavond thuis komt, laat, omdat hij nog een vergadering heeft. Dans ik even met hem door de kamer…
