Op het balkon, in de zon. In de hoek staat de steen met mijn naam erop. De steen die mijn vader onthulde vlak voordat ik uit huis ging. Vanaf mijn geboorte stond deze steen voor het huis. Naast de grote waar Hans en Dina op stond en later ook voor twee kleine waar Kirsten en Niels op stonden. De steen was oud geworden en de letters waren vervaagd. Maar daar stond hij. Stralend wit met zwarte letters. Lianne. Er lag een kleed overheen en toen mijn vader vol trots dat kleed eraf trok kon ik een traan niet tegenhouden. 21 jaar bij mijn ouders gewoond en nu een eigen plek. Daar was ik aan toe, dat was goed. Al voelt het goed en fijn om bij mijn ouders aan de keukentafel te zitten of opgekruld voor de kachel een filmpje te kijken. Of ons jaarlijkse ritueel de All You Need is Love kerstspecial om maar iets te noemen. Het huis in Nuis is warm en gezellig. En hoewel ons huis ook warm en gezellig is, is het leeg nu en mist er iets… en denk ik aan thuis. We zijn nu groot en volwassen. Moeten omgaan met ons eigen verlies, onze eigen problemen. Ons geld verstandig uitgeven en onze afspraken zelf beheren. Maar soms, soms wens ik dat ik 7 jaar was, onbezorgd en vechtend met mijn zusje in het zwembadje op de camping… die goeie oude tijd.
