Waarom 2015 van mij mag blijven…

2015 is het jaar dat ik gewacht heb… gewacht op mijn kleintje. Mijn kleine meisje. 24 mei was het eindelijk zover. Ik was 41 weken en 5 dagen zwanger en je besloot dat je nu wel groot genoeg was. Zeer groot dat wel want om 10.45 uur werd je geboren en je woog 4980 gram! ‘zo wat een flinkerd’ riep de verloskundige toen ze je op mijn buik legde. En dat was je.

Toen kwam vrij snel daarna 27 juni. Onze trouwdag. Een jaar geleden ben ik met de liefde van mijn leven getrouwd en wat heb je me gesteund. Lieve Chris ik hou zo veel van jou. Tijdens de zwangerschap was ik een heks, en daarna eigenlijk ook. Ik heb het idee dat ik inmiddels wat minder heks ben en wat meer Lianne. Maar dat mag jij zelf beslissen. We doen leuke dingen samen en ik geniet eindelijk van jou en van Juna. Ik vind je lief, ik vind je mooi. Ik vind Juna lief en ik vind haar mooi. Werken wordt weer leuk en we gaan weer wat meer op pad. Samen of met Juna. Mijn leven is bijzonder. Bijzonder mooi. Samen hebben wij een prachtig mensje gemaakt en op de wereld gezet. Terwijl ik dit schrijf waggelt er nog een prachtig mensje rond. Ons lieve kleine neefje is op bezoek. We zijn de stad in geweest en gaan zo samen eten. Dit is genieten. Hij is ook al zo mooi en lief. Wij hebben goede genen. Ondanks dat we ziek zijn gaan we ervoor vanavond. Een oud en nieuw feest met een dress code. Speciaal voor mij in het leven geroepen omdat ik oud en nieuw haat. Ja echt haat, ik heb er niks mee. Vind het vervelend en heb de pest aan vuurwerk. Bah wat negatief. Sorry zo is het nou eenmaal. Maar het werkt. Met een dress code weten ze me inderdaad te lokken. 2016 wordt een bijzonder jaar. Juna wordt 1 jaar, Chris wordt 30 jaar. We vieren dat we 2 jaar getrouwd zijn. Sommigen vinden dat misschien kul maar wij niet. Ik ben zo trots dat ik jouw vrouw ben dat ik dat elk jaar groots wil vieren. Zoals mijn vader altijd zegt. Het leven is een feest maar je moet zelf de slingers ophangen. Happy new year!