De angst voor wiegendood.
Ik moet hier iets over schrijven. Ik zag er net weer iets over op tv. Wat een hel. Al had ik het niet van mezelf verwacht, ik ben echt een overbezorgde moeder bah. Daar kun je dus ook niks aan doen… je houd zoveel van zo’n kleintje, dat je het overal tegen wilt beschermen. En dat is dus ook de ellende met wiegendood, want ze weten niet precies hoe dat komt, en je leest er zoveel over! Elke morgen ben ik zo blij als ik haar hoor smakken of kletsen, gelukkig ze leeft nog. Dit zal voor sommige mensen ontzettend overdreven klinken en dat begrijp ik ook heel goed. Ik vind het zelf ook overdreven maar ik kan het niet helpen. Bij de moeder die ik net op tv hoor zeggen: ‘ ik voelde dat z’n handje koud was en toen voelde ik dat z’n hoofdje ook koud was.’ Gadverdarre! De tranen stromen me dan over de wangen. Je moet er toch niet aan denken dat dit met je baby gebeurd. En dit kindje was 9 maanden he! Dus denk maar niet dat bij 3 maanden het gevaar geweken is. Bedje laag opmaken, niet te warm, niet te koud, strak instoppen, af en toe even gaan kijken. Ik denk dat ik er alles aan doe om het te voorkomen maar je weet maar nooit. Ik hoorde van iemand dat de Dooky ook niet veilig is. En ik vond hem zo handig. Chris vind het waanzin, maar ik gebruik dat ding niet meer. Vraag me af wanneer dit gevoel voorbij gaat… als ik m’n moeder moet geloven, nooit.
